Zu gabe......

Enarak hegaz egitea erabaki zuen behingoz.

Egunero jolasten zuen Kardantxorirekin, orduak ematen zituzten elkarrekin kantari, egunero, goizero, arratsaldero, baina ez gauero. Gauetan Kardantxori ez zen Enararen habian geratzen, bere etxera joaten zen, bere zulora, bere emaztearekin, ez Enararekin.

Enarak ez zuen hegaz egiten, bere habian geratzen zen, gauren batean bere laguna etorriko zeneko esperantzarekin. Baina sekula ez zen hala gertatzen. Kardantxoriak egunak eskeintzen zizkion, irribarreak; baina Enarak gauak ere nahi zituen, berarekin ikusi nahi zuen ilargia, berarekin abestu nahi zion izar bakoitzari, hurbiletik ikusi nahi zuen zerua, Kardantxorirekin.

Kardantxorik hegaz egiten zuen gauero, bere emaztearekin, izarrak ikusten zituzten elkarrekin gauero, hurbiletik. Enarak ez. Enarak ez zuen Kardantxori gabeko hegaldirik nahi, bera gabeko izarrik nahi, bera gabeko ilargirik nahi, bera gabeko kanturik nahi.

Kardantxori ezagutu zuenetik pentsatu izan zuen bera zela bere etorkizuna, bere bidea, bide bakarra zela eurena. Baina etsiturik zegoen jada, mindurik, gau larregi eman baitzituen bere lagunaren zain, emaztearekin hegaz ikusiz, gau larregi, malko larregi. Bide berria egitea erabaki zuen, izarren bila, konturatu baitzen nahiago zuela izarrak Kardantxori gabe ikusi, sekula ez ikustea baino.

Enarak alde egin zuenean Kardantxorik negar egin zuen, ez zuen berriz txoritxoaren doinua entzungo...

ASKATASUNAREN BIDEAN

Bizitza osoa leku berean. Monotonía. Irribarre berak eta haserre berak. Monotonia. Egunerokortasuna, menperatu zaituen kartzela, nahigabe edo nahita, edo biak batera. Nahigabe, egunetik egunera, nagikeriak menperatuta. Nahita, egunetik egunera, beldurrak menperatuta. Beldurrak kontrolatzen zaitu, zure kartzelako burdinak sortu ditu, eta orain zail zaizu horiek apurtzea, egunetik egunero sendotu baita kartzela. Ahuldu da, ordea, zure arima. Zu herdoildu zara, mugiezinik sentitzen zara, menperatuta.

Askatasuna. Aske izan nahi duzu, baina ez duzu askatasun horrengatik borrokatzen. Zure buruari eraikitako kartzelan erosoago sentitzen baitzara, erosotasun horrek beldurrak estaltzen dizkizulako. Baina izara fin batek estaltzen ditu, oraindik hor daude, estalita, baina hor. Desagertarazteko estaltzea ez da nahikoa, suntsitu behar dituzu.

Gaur erabakia hartu duzu, kartzela horren atea irekiko duzu, kanpokoa ezagutuko duzu. Sentitzen hasiko zara, bizitzen. Beldurrak ez dira bat-batean desagertuko, ezta tristeziak ere, baina aurre egingo diezu; izan ere, ez da tristezia handiagorik gertatu ez denak tristetu zaitzala baino.

DEFINITELY LAGUEPIE

Ezin nuen sinistu, ordubete baino ez zitzaidan falta leku zoragarri hori utzi behar izateko.

Azken gaua ahaztezina izan zen, hiru aste horietako une guztiak lez. Elkarrekin ikusi genuen zelan ezkutatzen zen eguzkia eta ilargi atera berriaren eta gutako batzuk piztutako suaren argipean egun guzti horiek birgogoratu genituen. Lehenengo eguneko urduritasuna nahiz inpresioak, eguzkiaren beroan igarotako lanegun gogorrak, guztion artean leundutakoak, Ibaian emandako arratsaldeak, hango herritar adeitsuekin bizitakoak, hamaika txiste eta jokoak, dantzak, parrandak… Egun horretaz ere egin genuen berba, hots azken lan eguna, hainbeste izerdi isurtarazi zigun lana amaitzean izandako sentsazioa, satisfakzioa. Nork pentsa zezakeen egun batzuk lehenago landarediaz estalitako gaztelu hori ikustea posible izango litzatekeela noizbait? Guk geuk lortu genuen hori, guztiok batera.

Gau hotza zen, baina ez zigun axola, pozik geunden , hain eroso, non arrapaladan bukatu zitzaigun gaua, eguzkiak bere lehen izpiak atara zituen, ez genuen berriz bertan ilargia elkarregaz ikusiko.

Azken gosaria, arraroa, triste nengoen, gainera ni eta nire laguna ginen alde egiten lehenak. Une goibel hori apurtzeko, bat batean norbaitek musika piztu zuen . ”algo en tu cara me fascina, algo en tu cara me da vida, sera tu sonrisa…..” gure abestia. Guztiok soroturik egongo bagina bezala hasi ginen dantzan, abestiak iraun zuen segundu bakoitza aprobetxatuz, nota bakoitza biziz.

Abestia bukatzean “leader”ak motxilak autoan sar genitzala eskatu zigun, berak eramango gintuelako geltokira. Besarkadak, muxuak, malkoak, elkar ikusteko promesak, besarkada gehiago, malko gehiago…. Ezin ginen banandu, elkarrekin bizitakoek lotura berezia sortu zuten gure artean.

Trenean nengoela hutsune bat sentitzen nuen, zeozer falta zitzaidan, hortaz, malkoak isuri nituen. Baina bat batean irribarre zabala marraztu zitzaidan bisaian, banekielako eta badakidalako berriz ikusiko ditudala Frantzian, Turkian, Txekian, Japonian, Korean, Errusian, Euskal Herrian zein munduko edozein bazterrean.

Etorkizuna....

Etorkizuna edo patua
jada idatzirik dagoen liburua?
egongo al naiz neureagaz gustura?
poztuko al nau ene inguruak?
Nahiko nuke askatasuna
idazteko neure liburua,
baina ematen dit beldurra
aukeratzeak ene mundua.
Izango al da bide egokia neurea?
Izango al da zoriontasunaren bermea?

Bidegabekerien lekuko

Lotsa, mina,
Desorekaren samina
Mundu berdina
Bizimodu desberdinak.

Ikasketak, nekea,
Ene eguneroko bermea
Hamaika ardura
Datozkit burura

Lotsa, ordea,
Gogor daukat bueltaka
Ene pentsamenduan marmarka.
Lotsa,
Ikasteko aukera izan dudalako,
duin bizitzeko parada eman zaidalako


Lan, lan, lan,
ba al dakigu zer den benetan lan egitea,
orduak eta orduak horretan aritzea?

Nahi duena
Kexa dadila,
Ahoa ireki dadila,
Baina nik behintzat
Ezpainak josiko ditut,
Lotsaren orratzaz,
Gogor itsats daitezen
Ixilik gera daitezen

Photographer: Disgustipado